Μεγάλος περίπατος ή μεγάλη ταλαιπωρία;

Γράφει ο Δημήτρης Κυπριώτης

Ο Μεγάλος περίπατος της Αθήνας γίνεται πραγματικότητα, χωρίς να έχουν ερωτηθεί οι πολίτες  Και εάν αποτύχει το σχέδιο της δημοτικής αρχής; Γιατί θα πρέπει να το πληρώσουν οι πολίτες;

Ο Δήμαρχος της Αθήνας, όπως και άλλοι Δήμαρχοι ανά την Ελλάδα, δεν είναι λίγες οι φορές που ενεργούν σύμφωνα με τους σχεδιασμούς τους  στη υλοποίηση έργων, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τη γνώμη των πολιτών, όταν μάλιστα αρέσκονται να λένε ότι το έργο γίνεται για τους πολίτες!

Αυτό ακριβώς έγινε και στην περίπτωση του «μεγάλου περιπάτου της Αθήνας». Καμία επιτροπή διαβούλευσης δεν συγκλήθηκε, καμία γνώμη δε ζητήθηκε, καμία επιχείρηση του κέντρου δεν ερωτήθηκε, για το πως βλέπουν το έργο και τι παρατηρήσεις έχουν να κάνουν.

Με λίγα λόγια ο Κ. Μπακογιάνης, φιλόδοξος Δήμαρχος Αθηναίων, έχει διαμορφωμένη μία κεντρική άποψη για τον περιορισμό της χρήσης του ΙΧ, αλλά και του ευπρεπισμού της Πόλης. Καμία αντίρρηση και για τα δύο ότι πράγματι χρήζουν αντιμετώπισης.

Αφήνουμε την αισθητική πλευρά του θέματος, αφού και υποκειμενική είναι και θα κριθεί στο συνολικό αποτέλεσμα που θα έχει. Όμως για τον περιορισμό των ΙΧ στο κέντρο, φτάνει μόνο το να κάνεις τη ζωή δύσκολη τους πολίτες, με διαγραμμίσεις, χρώματα και ποδηλατοδρόμους, χωρίς προηγουμένως να δώσεις λύση στο μέγα  θέμα των δημόσιων συγκοινωνιών  στο χάλι που βρίσκονται; 

Και τελικά τι ακριβώς είναι μία πόλη; Είναι μόνο τα αυτοκίνητα και γενικά το κυκλοφοριακό ή είναι ένα σύνολο πολλών δραστηριοτήτων  και σχέσεων,  που πρωτίστως έχει λόγο ο πολίτης; 

Και αν τελικά παραδεχθούμε αντικειμενικά ότι ισχύει το δεύτερο,  εσείς  κ. Δήμαρχε  αδιαφορείτε  για αυτήν τη φωνή; Και αν, παρά τις καλές σας προθέσεις, το σχέδιο σας αποτύχει;  γιατί θα πρέπει να το πληρώσει ο πολίτης με περισσή ταλαιπωρία;  

Είναι απομονωμένη η Τουρκία που τελικά επιβάλλει τους όρους της;

Γράφει ο Δημήτρης Κυπριώτης

Επειδή έχουμε κουραστεί να ακούμε συνεχώς από τα ΜΜΕ και τους Έλληνες αξιωματούχους ότι η Τουρκία είναι απομονωμένη διεθνώς, θα πρέπει να δούμε και την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στον περίγυρο και στους Συμμάχους μας.

Για το τελευταίο όμως δεν χρειάζονται να γράψουμε και πολλά πράγματα, αφού είναι γνωστό ότι ούτε οι Η.Π.Α ούτε η ΕΕ τόλμησαν, μέχρι τώρα τουλάχιστον, να πράξουν κάτι το ουσιαστικό και πρακτικό σε μέτρα ενάντια στην Τουρκία, πέραν των λεκτικών αναφορών τους,  όλο το διάστημα που η τελευταία παραβιάζει  κάθε γραμμή του Διεθνούς Δικαίου, όπου έχει και στρατιωτική  εμπλοκή.

Για τις εξελίξεις στη Λιβύη, αυτές είναι καταιγιστικές τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς η Τουρκία κατάφερε να ανατρέψει την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί σε βάρος του ευνοούμενού της Σάρατζ. Μετέφερε πολεμικό υλικό και μισθοφόρους από τη Συρία, αγνοώντας κάθε επιχείρηση «Ειρήνης» των Ευρωπαϊκών χωρών, που είχε στηθεί για να αποτραπεί το εμπάργκο όπλων.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω η Ελλάδα, που σημειωτέον αναγνωρίζει την κυβέρνηση Σάρατζ, τάχθηκε στην πλευρά του αντιπάλου του, στρατηγού  Χαφτάρ, δήλωσε συμμετοχή στην επιχείρηση «Ειρήνη» και δέχθηκε αυτοβούλως να προσφέρει τη Σούδα, ως λιμάνι  πρώτης επιβίβασης, για τους τυχόν μετανάστες που θα συναντούσε η Ευρωπαϊκή ναυτική δύναμη! Συμπέρασμα; Τίποτα απολύτως.

Και φυσικά κοντά σε όλα τα παραπάνω,  να σημειωθεί  η φραστική προσέγγιση για διάλογο που κάνει τελευταία η Τουρκία στην Ελλάδα, μετά την υπογραφή συμφωνίας ΑΟΖ με την Ιταλία, με προφανή σκοπό να επιτύχει και αυτή όπως η Ιταλία, μειωμένη επήρεια νησιών μας ή και εξάλειψη δικαιώματος ΑΟΖ.   Αντίστοιχη προσέγγιση και «προσφορά» κάνει η Τουρκία και στο Ισραήλ, χωρίς αποτέλεσμα μέχρι στιγμής, ενώ αντιμετωπίζει σοβαρή δυσκολία στην προσέγγιση της Αιγύπτου, χωρίς όμως να εγκαταλείπει και την προσπάθεια αυτή.

Τέλος,  έχει επιβάλλει τετελεσμένα στη Συρία, κάμπτοντας δυσκολίες της με τη Ρωσία,  με την οποία όμως διατηρεί τις σχέσεις της  σε καλό επίπεδο, λόγω των μεγάλων εξοπλιστικών προγραμμάτων που έχει και των πυρηνικών εργοστασίων που κατασκευάζονται με την τεχνογνωσία και την οικονομική βοήθεια της Ρωσίας.

Αν από όλα όσα αναφέρθηκαν, που αποτελούν πραγματικά γεγονότα και τα βλέπουμε καθημερινά να εξελίσσονται, αποτελούν πειστήρια ή ενδείξεις ότι η Τουρκία βρίσκεται σε διεθνή απομόνωση, τότε λάθος ερμηνεύουμε όλες αυτές τις κινήσεις της.

Τελικά τι θα γίνει με τις ανεξέλεγκτες ΜΚΟ που στριφογυρίζουν στα νησιά;

Το Καλοκαίρι έχει  ξεκινήσει για τον τουρισμό, μετά και από τα τεράστια προβλήματα της καραντίνας, αλλά το στοίχημα παίζεται για τις επόμενες εβδομάδες από το φόβο της αύξησης των ροών  στο Αιγαίο από «καραβιές» παράνομων μεταναστών .

Οι ΜΚΟ καραδοκούν σαν τα κοράκια, να κάνουν ότι το δυνατό για να φέρουν τις βάρκες και να τις ξεφορτώσουν στις ακτές των νησιών, ενώ η κεντρική πολιτική επιλογή για το πολυδιαφημισμένο ξήλωμα τους δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Στον αέρα παραμένει το μητρώο ενώ οι χρηματοδοτήσεις τους καλά κρατούν, με την αξιωματική αντιπολίτευση να στηρίζει αυτήν την πολιτική.

Και δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Αρκετές ΜΚΟ που είναι  γνωστές στις αρχές, τόσο στα νησιά όσο και στα θαλάσσια σύνορα που δραστηριοποιούνται, αναπαράγουν την τουρκική προπαγάνδα για παράνομες τακτικές του ελληνικού Λιμενικού.

Η κυβέρνηση θα ανέχεται για πολύ ακόμη αυτήν την κατάσταση;

Τελικά υπάρχουν σύμμαχοι ναι ή όχι;

Δημήτρης Κυπριώτης

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό είναι μια πραγματικότητα που βιώνουμε πολλά χρόνια τώρα, αφού οι κυβερνήτες της Ελλάδας μας έχουν φλομώσει στην κυριολεξία  με όλους αυτούς που έχουμε για συμμάχους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και για το πόσο τυχεροί είμαστε για αυτό το λόγο.

Μέχρι εδώ καλά. Αλλά δεν βαρέθηκαν οι κυβερνώντες τόσα χρόνια να μας «πιπιλίζουν» τον εγκέφαλο από το πρωί μέχρι  το βράδυ και τανάπαλιν, ότι τα σύνορα της Χώρας μας είναι και σύνορα  της Ευρώπης; Που το είδαν και πως υλοποιείται αυτό;

Με το να έχει γίνει η Ελλάδα ο κυματοθραύστης όλων, προσφύγων, παρανόμων  μεταναστών, αλλά και της επιθετικότητας της Τουρκίας και οι σύμμαχοι να κωφεύουν; Με το να μην τολμούν οι μεγάλοι και σπουδαίοι σύμμαχοί μας να πάρουν  ένα μέτρο, ένα ουσιαστικό μέτρο  πέρα από λόγια  για όλα αυτά  που συμβαίνουν; Και έχουνε το θράσος, γιατί περί θράσους και κοροϊδίας των Ελλήνων πρόκειται, όταν οι Ελληνικές  κυβερνήσεις ποτίζουν το λαό με την ελπίδα της σωτήριας επέμβασης των συμμάχων,  όταν θα υπάρξει η έσχατη ανάγκη;

Μέχρι πότε δηλαδή θα παίζεται από  την πλευρά μεν  των σύμμαχων μας αυτό το βρώμικο παιχνίδι της μονόπλευρης υποστήριξης των βιαστών  της ίδιας της ιστορίας πολλών λαών , από δε την Ελληνική πλευρά, αυτό το παραμύθιασμα και η ανοχή προς αυτούς τους συμμάχους; Μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό ή να φύγουμε από τις συμμαχίες που έχουμε;

Αυτό όμως  πως να το πει ο απλός λαός που δεν ερωτάται ποτέ, ούτε έχει δεδομένα πέραν όσων του πλασάρονται . Όμως  έχει δυνατή διαίσθηση, για αυτό  ζητάει να αλλάξουν πολλά στη διπλωματική Ελληνική  σκακιέρα και στην αντιμετώπιση των συμμάχων μας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

 Αυτό μπορεί άραγε να γίνει από τις κυβερνήσεις μας;  Με τις πολιτικές φόβου και της  οικονομικής δυσπραγίας που μας επιβλήθηκαν και αποδεχθήκαμε, κάτι  τέτοιο  φαντάζει  δύσκολο έως ακατόρθωτο

Δυναμική η απάντηση του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ στις τουρκικές προκλήσεις. Μήνυμα ηχηρό σε πολλές κατευθύνσεις και σε πολλούς αποδέκτες..

Δημήτρης Κυπριώτης                                  

Η δήλωση του Α/ΓΕΕΘΑ Κ. Φλώρου, προφανώς και ανεβάζει λεκτικά τους τόνους απέναντι στην Τουρκία, αλλά ήταν κάτι που από καιρό τώρα ζητούσαν  πολλοί  οι Έλληνες  από τους  Αρχηγούς των Επιτελείων, να σταθούν στο ύψος της αποστολής τους και του όρκου τους.

Βέβαια υπάρχουν και πολλοί άλλοι, που ισχυρίζονται τα εντελώς αντίθετα. Ότι και καλά το  «πολεμικό Μανιφέστο» όπως χαρακτηρίζονται οι δηλώσεις του Αρχηγού, δεν κάνουν καλό, οξύνουν την αντιπαράθεση και βλάπτουν γενικότερα την τεταμένη ατμόσφαιρα.

Δηλαδή, τι θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα τελικά; Να κάθεται στα αβγά της, να συνεχίζει να απειλείται συνεχώς,  όχι μόνο από την πολιτική ιεραρχία της Τουρκίας, αλλά και από τα ανώτατα στελέχη των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων και η εδώ πλευρά να μην μιλάει, μην τυχόν και εκνευριστεί ο Ερντογάν;

Ο Α/ΓΕΕΘΑ  έκανε πολύ καλά, κατά τη δική μας εκτίμηση και άποψη, που με απλά λόγια δήλωσε με κάθε σοβαρότητα που επιτάσσουν οι δηλώσεις αυτές, ότι «Η Ελλάδα, αν προκληθεί ,θα απαντήσει με γενικευμένη επίθεση!»  Και αυτό οφείλει να το κάνει, γιατί για  αυτό προετοιμάζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις πολλά χρόνια τώρα, αφού γνωρίζουν, Ηγεσία και στελέχη, ότι η  στατική άμυνα δεν μπορεί να επιφέρει τίποτα περισσότερο εκτός από την απόκρουση του αντιπάλου, που θα έχει επιχειρήσει ή θα έχει επιτύχει μια μικρή μεν αλλά πολύ σοβαρή  κατάληψη.

Συμπέρασμα από τις δηλώσεις του Α/ΓΕΕΘΑ. Η Ελληνική διοίκηση, αν περιοριστεί στα προηγούμενα, αυτό θα ήταν ότι το χειρότερο για  επιλογή.  Αντίθετα, θα κάνει πάρα πολύ καλά αν δεν περιοριστεί μόνο στην υπεράσπιση των προσβαλλόμενων εδαφών της και επιδιώξει  αυτοτελή εδαφικά κέρδη απευθείας  στην αντίθετη πλευρά. Για αυτό το λόγο χαιρετίζουμε τη δήλωση του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, ότι παρά τις διάφορες  φωνές και προτάσεις που ακούγονται,  επιλέγει την πλέον σώφρονα, αυτήν που τουλάχιστον προβληματίζει την απέναντι πλευρά και είναι σύμφωνη με σοβαρούς αναλυτές , όπως πχ. ο Π. Κονδύλης.

Βέβαια αυτό που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε είναι,  το κατά πόσο  οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν τον  απαραίτητο και αναγκαίο εξοπλισμό για να ανταποκριθούν στην κρίσιμη ώρα. Και στο ζήτημα αυτό, ακούμε και πάλι με προσοχή τα λόγια του Αρχηγού, ως του πλέον αρμόδιου, που διαβεβαιώνει ότι «φυσικά και δεν έχουν οι ΕΔ  αυτό που θα επιθυμούσαν , πλην όμως είναι σε θέση να φέρουν στο ακέραιο την αποστολή τους. 

Η τουρκική απειλή και η ελληνική αβελτηρία

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου

Διακόσια σχεδόν χρόνια από την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821 και εκατό περίπου χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σοβαρή τουρκική απειλή υπό την ηγεσία του επιθετικού και προδήλως αναθεωρητικού νεο-οθωμανικού καθεστώτος, που με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και το παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, επιχειρεί πειρατικά να υφαρπάξει τεράστιες θαλάσσιες περιοχές, οι οποίες σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου εντάσσονται στην νόμιμη ΑΟΖ της Ελλάδας.

Απέναντι σε αυτές τις δραματικές εξελίξεις για τα συμφέροντα του Ελληνισμού στην περιοχή, η βασική συνισταμένη των πολιτικών των κομμάτων εξουσίας σε Ελλάδα και Κύπρο ήταν ο «εξευμενισμός του θηρίου», μέσω της συνεχούς κατευναστικής πολιτικής και της έμμεσης αποδοχής των de facto τετελεσμένων της τουρκικής επιθετικότητας. Διότι η ορθή μόνιμη επίκληση των αρχών του διεθνούς δικαίου και της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών που προβάλλει η Ελλάδα, δεν μπορεί να επιβληθεί από κάποιο όργανο της διεθνούς κοινότητας. Απέναντι σε έναν ταραξία γείτονα, η κατευναστική πολιτική είναι βέβαιο ότι τον ενθαρρύνει να μετατραπεί σε «τσαμπουκά».

Αυτό έχουμε βιώσει καθ’ όλη την περίοδο ιδιαίτερα της λεγόμενης «ύστερης Μεταπολίτευσης» από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά, όπου εγκαταλείφθηκε τόσο στην ουσία όσο και στον τύπο το ενιαίο αμυντικό εθνικό δόγμα Ελλάδας – Κύπρου, που είχε διατυπωθεί από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Η εγκατάλειψη της υλοποίησης αυτού του δόγματος από την Ελλάδα και η αντικατάστασή του από την ευνοϊκή για τις φοβικές ηγεσίες Αθηνών – Λευκωσίας τακτική ενσωμάτωσης της Τουρκίας στην Ε.Ε., μέσω της οποίας θα μεταβάλλονταν «το θηρίο σε αρνί» και θα λύνονταν χωρίς κόστος για την Ελλάδα οι ελληνοτουρκικές διαφορές, μπορεί να αποτέλεσε μέχρι το 2017 ένα «ψευδό-δικαιολογητικό» πλαίσιο γι’ αυτές τις ηγεσίες και την εναλλαγή τους στην εξουσία, πλην, όμως, αποδεικνύεται σήμερα ότι συνιστά ιστορικό εθνικό έγκλημα σε βάρος του Ελληνισμού.

Και αυτό, γιατί από το 2017 μετά την ισχυροποίησή του από το αποτυχημένο πραξικόπημα και τη συνεργασία του με τους ακραίους εθνικιστικούς «Γκρίζους Λύκους», ο Ερντογάν προχώρησε στην επίσημη διακήρυξη για την ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης. Δήλωση, που την έκανε με τον πιο εμφατικό τρόπο στο Προεδρικό Μέγαρο των Αθηνών στην τότε επίσκεψή του.

Παρ’ όλα αυτά, ούτε και τότε οι πολιτικές εξουσίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο προσπάθησαν έστω να ξεφύγουν από αυτή την ιδιότυπη πολιτική «αναισθητοποίησή» τους, στην οποία έχει οδηγήσει η συνεχής κατευναστική πολιτική και να «χτυπήσουν τις καμπάνες» μπροστά στην επερχόμενη απειλή για τον Ελληνισμό. Συνέχισαν την ίδια κατευναστική διπλωματική πολιτική απέναντι στο συνεχές «κουρέλιασμα» των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων τόσο στο Αιγαίο, όσο και στην ΑΟΖ της Κύπρου. Η επιχειρηματολογία τους στο εσωτερικό μέτωπο της χώρας, πέραν της επίκλησης των αρχών του διεθνούς δικαίου, ήταν και η άποψη ότι η λύση των προβλημάτων μας θα προέρχονταν από τρίτους (Η.Π.Α., Ε.Ε., Ισραήλ κ.λπ.). Ακόμα και οι πολυεθνικές εταιρίες TOTAL και EXXON επιστρατεύθηκαν από την Κύπρο, που τους παραχώρησε δικαιώματα εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της, επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να υποκαταστήσει το έλλειμμα αμυντικής προστασίας της, την οποία όφειλε να παράσχει η Ελλάδα ως εγγυήτρια δύναμη.

Χαρακτηριστικό αυτής της εθνικής αβελτηρίας και της έλλειψης εθνικής στρατηγικής στη σημερινή ρευστή παγκόσμια ισορροπία, είναι το γεγονός ότι, έστω και μετά από τη φανερή στροφή του Ερντογάν το 2017, δεν φρόντισε η χώρα, βυθισμένη στην οικονομική της χρεοκοπία και τον μνημονιακό έλεγχο, να αποκαταστήσει στοιχειωδώς την τεράστια υποχρηματοδότηση για μια τουλάχιστον δεκαετία των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που στη σημερινή φάση της κρίσης είναι αυτές που καλούνται να αντιμετωπίσουν μόνες τους την τουρκική «βουλιμία».

Έτσι, ακόμα και σήμερα οι «ελίτ» των Αθηνών συνεχίζουν χωρίς ουσιαστική αλλαγή την ίδια τακτική. Ομιλούν για ειρήνη, ξορκίζοντας τον πόλεμο, πλην όμως, όσο απευκταίος και αν είναι ο τελευταίος, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η σοβαρή προετοιμασία γι’ αυτόν και η ισχυρή βούληση ενός έθνους για αντιμετώπιση οποιαδήποτε επιθετικής απειλής, είναι η αποτελεσματικότερη αποτρεπτική «ομπρέλα» για την αποφυγή του πολέμου και την εξασφάλιση της ειρήνης.

Η Τουρκία ξεφτιλίζει τους πάντες, αλλά κανείς δεν την ενοχλεί!

Όταν η Ελλάδα αποδέχθηκε να αποτελέσει μέρος της Ναυτικής δύναμης του ΝΑΤΟ, για τον αποκλεισμό μεταφοράς πολεμικού υλικού στη Λιβύη, και με την υποχρέωση φιλοξενίας προσφύγων-μεταναστών προερχομένων από τη Λιβύη, είχαν ακουστεί πολλές φωνές που δεν συμφωνούσαν με τη συμμετοχή της χώρας μας στην επιχείρηση “IRINI”, αφού τίποτα ουσιαστικό δεν θα προσέφερε στα συμφέροντα μας.

Αυτό φάνηκε και από την αρχή, που παρά τις απαγορεύσεις, η Τουρκία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κατόρθωνε και περνούσε στη Λιβύη μισθοφόρους και πολεμικό υλικό.

Σήμερα οι τουρκικές φρεγάτες που έπλεαν στην περιοχή, όχι μόνο δεν εμποδίστηκαν ή δεν ελέχθησαν από την πολυεθνική δύναμη, αλλά με περίσσιο θράσος «μπλόκαραν» Γαλλική φρεγάτα και η Γαλλία ακόμη διαμαρτύρεται, ενώ το ΝΑΤΟ δια του ΓΓ του, δήλωσε με ύφος ότι θα διεξαχθούν έρευνες, για να εξακριβωθούν τα αίτια και οι υπεύθυνοι!

Όταν όμως το ΝΑΤΟ πέφτει στο επίπεδο της διεξαγωγής ΕΔΕ για μια τόσο σοβαρή καταγγελία, εκ μέρους μιας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης, όπως είναι η Γαλλία, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του εξευτελισμού που επιβάλλει η Τουρκία στο ΝΑΤΟ, χωρίς να της επιβάλλεται το παραμικρό μέτρο συμμόρφωσης.

Πλανώνται συνεχώς τα ερωτήματα: Θα γίνει πόλεμος με την Τουρκία; Μπορούμε να τον αποτρέψουμε

 Δημήτρης Κυπριώτης

Τα συγκεκριμένα ερωτήματα βρίσκονται σχεδόν καθημερινά σε συζητήσεις, όταν γίνεται αναφορά σχετικές  στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Και είναι φυσικό αυτό, αφού  ένα θερμό επεισόδιο  ή  ακόμα ένας γενικότερος πόλεμος, μπορεί να γίνει καταστρεπτικός, με αποτελέσματα που θα στοιχίσουν στη χώρα μας και στους Έλληνες.  Αυτό όμως δεν μπορεί να στέκεται  εμπόδιο και να φρενάρει την πρόοδο της χώρας, για πολλά χρόνια τώρα.

Για να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματα, καλό είναι να σκεφτούμε με ψυχραιμία, τι ήταν αυτό που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση με την Τουρκία; Πως είναι δυνατόν δυο σύμμαχες χώρες στο ΝΑΤΟ  να  φτάνουν στο έσχατο  μέτρο μεταξύ δύο χωρών που είναι ο πόλεμος; 

Ας σκεφτούμε λοιπόν τι ήταν αυτό ή ποια ήταν τα γεγονότα που μας έφεραν ένα βήμα πριν από την έναρξη εχθροπραξιών με την Τουρκία και τότε, αν διαπιστώσουμε ότι δεν έχουμε κάνει αυτά που χρειάζονται για την αποτροπή του, είναι καιρός να τα κάνουμε.  Επιγραμματικά λοιπόν στο ερώτημα « τι  κάνουμε για την αποτροπή πολέμου με τη γείτονα Τουρκία»,  με σοβαρότητα πρέπει να απαντήσουμε και να στείλουμε  κατάλληλα μηνύματα προς όλες τις  κατευθύνσεις:

1. Οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας /Κύπρου.

2.Επέκταση χωρικών υδάτων της Ελλάδας από 6 σε στα 12 μίλια, σε όλες τις θάλασσές μας.

3. Ενεργοποίηση του δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου(ΕΑΧ) Ελλάδας-Κύπρου

4. Επαναφορά του θεσμού της Παλλαϊκής  Άμυνας,

Κανένας διάλογος με την Τουρκία! ΦΡΑΓΜΟΣ όσο υπάρχουν απειλές και απαράδεκτες διεκδικήσεις, σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και της Κύπρου!

Δημήτρης Κυπριώτης

Θυμόμαστε από παλιά κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς, μετά τη μεταπολίτευση, που ακολουθούσαν σχεδόν την ίδια τακτική με την Τουρκία, αποφεύγοντας συστηματικά να μπουν σε διαδικασία διαλόγου. Όποτε  έσπασαν αυτήν την τακτική, τα πράγματα με τη συμπεριφορά της Τουρκίας χειροτέρεψαν.

Τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με διάφορους πρωθυπουργούς κάθε φορά, έχουν αλλάξει τακτική στο ίδιο ακριβώς θέμα, θεωρώντας ότι τάχα δεν πρέπει να κλείνεται από τη πλευρά της Ελλάδας  η πόρτα του διαλόγου, ώστε να υπάρχει πάντα μια οπή διαφυγής των εντάσεων. 

Και όμως από την  τακτική αυτή του διαλόγου, μας προέκυψαν;  Η   απόδοση  των «ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο», από την  κυβέρνηση Κ. Σημίτη, τις  κουμπαριές του Κ. Καραμανλή, τα ζεϊμπέκικα του ΓΑΠ, οι αγκαλιές και οι συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες του Τσίπρα, δηλαδή; Το απολύτως το τίποτα, πέραν από εντάσεις, προκλητικότητα, και επιθετικότητα από την πλευρά της Τουρκίας.

Και τώρα πάλι τα γνωστά πρόσωπα, με κυρίαρχο πρόσωπο την αδελφή του πρωθυπουργού, πιέζουν  για την επανάληψη των ίδιων χειρισμών, που σίγουρα μόνο κακό θα φέρουν  στα συμφέροντα της Χώρας μας ή κατ’ ελάχιστο, μία προσφυγή  στο τραπέζι διαπραγματεύσεων του Δικαστηρίου της Χάγης, όπου  εκεί τα πάντα θα είναι ανοικτά.

Όχι λοιπόν, κανένας  διάλογος δεν μπορεί να ξεκινήσει με την Τουρκία, όσο παραμένει  στο τραπέζι  το τουρκολιβυκό μνημόνιο, όσο συνεχίζει  η Τουρκία  τις απαράδεκτες  και ανιστόρητες διεκδικήσεις  της σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.  

Δώστε απάντηση στο απλό ερώτημα του λαού: Το εορτάζουμε το 1821 ή όχι:

Έχει παρέλθει αρκετός καιρός από την ημέρα που στη Βουλή των Ελλήνων και σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, έγινε η έναρξη των εργασιών της επιτροπής που συνέστησε και ανακοίνωσε η κ. Γ. Αγγελοπούλου. Έκτοτε οι στιγμές που έκανε την παρουσία της αισθητή η επιτροπή ήταν, όταν οι κκ καθηγητές μέλη της, έκαναν φιλότιμες προσπάθειες για να καταρρίψουν και να δυσφημίσουν Ήρωες και γεγονότα.

Αποτέλεσμα όλων των παλινοδειών αυτών ήταν, να έχουν ξεσηκωθεί ακόμη και οι πέτρες, για τη στρέβλωση που θέλει να επιβάλλει στην ίδια την Ιστορία η συγκεκριμένη επιτροπή και φυσικά η πρόεδρός της. Γιατί;

Τα ερωτήματα που θέλει να βάλει ο λαός και να ξεκαθαριστούν μια και καλή είναι:
Κυρία πρόεδρε και μέλη της επιτροπής, πέστε μας τελικά, το ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ 1821 Ή ΟΧΙ;
Πρέπει να τους ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ και να τους ΤΙΜΑΜΕ τους Ήρωες για ότι καλό και ότι ενδεχομένως στραβό έκαναν ή όχι;

Πάντως σημειώστε το πολύ καλά ότι, ο ελληνικός λαός σας δείχνει κάθε ημέρα την αποστροφή του. Εσείς το βλέπετε ή όχι;

Τα κυριαρχικά σου δικαιώματα πρέπει να μπορείς να τα υπερασπίζεις!

 Δημήτρης Κυπριώτης

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει, με τη συναίνεση και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη διπλωματική επιτυχία που ακούει στο όνομα «διευθέτηση της ΑΟΖ με την Ιταλία», αν και γνωρίζει πολύ καλά, ότι χωρίς την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν. μίλια, αυτή η επιτυχία είναι εκ των πραγμάτων «κουτσουρεμένη».

Μετά από αυτό το αποτέλεσμα, η κυβέρνηση κάνει αγώνα δρόμου, για να κλείσει και άλλες παρόμοιες «τρύπες», γνωρίζοντας όμως ότι αυτές οι κινήσεις δεν παράγουν ουσιαστικό αποτέλεσμα και δεν μπορούν να αποκαταστήσουν την αποτρεπτική ικανότητα της χώρας μας, απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

Αυτές οι διπλωματικές «επιτυχίες», για να έχουν αντίκρισμα, θα πρέπει να συνοδεύονται από την αναβάθμιση της αμυντικής ισχύος της χώρας μας. Γιατί αυτή η αναβάθμιση είναι που θα της επιτρέψει να μπορεί να υπερασπιστεί με μεγάλες αξιώσεις τόσο τα εθνικά μας συμφέροντα, όσο και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Είναι καιρός πλέον η Ελλάδα, να μην αρκείται μονοδιάστατα στην επίκληση του διεθνούς δικαίου. Δεν φτάνει αυτό από μόνο του.

ΝΑΙ Μπορεί να αντιστραφεί η πορεία της Ελλάδας με «Νέα Πολιτική»

Δημήτρης Κυπριώτης                                 

Η επιδημία μας υπενθυμίζει ότι ανήκουμε σε μια συλλογικότητα. Μας σπρώχνει να συμπεριφερόμαστε με τρόπο αδιανόητο υπό κανονικές συνθήκες,  να αναγνωρίζουμε  ότι είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τους άλλους ανθρώπους και να παίρνουμε υπόψη την ύπαρξη και την ευημερία τους στις ατομικές μας επιλογές.

Στο περιβάλλον της επιδημίας  ανακαλύπτουμε, έστω και τώρα, τον εαυτό μας ότι είναι ένα κομμάτι ενός ενιαίου οργανισμού και όχι μια μονάδα μόνη της. Αντιλαμβανόμαστε ότι ξαναγινόμαστε ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ! Και μέσα στην κοινότητα αυτή πασχίζουμε όλοι μαζί και δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη του ή να το ρυθμίζουν κάποιοι άλλοι για εμάς και εμείς  να εφησυχάζουμε.

Στην Ελλάδα γνωρίσαμε  για 10 συνεχή χρόνια, μέχρι και τώρα ακόμη,  μια οικονομική κρίση, που γρήγορα εξελίχθηκε  σε κρίση θεσμών, αφού δεν βρισκόντουσαν και αυτοί όπως και η οικονομία,  ούτε καν σε μια υποφερτή κατάσταση. Είχε προηγηθεί  βέβαια μία τεχνητή ευμάρεια τα χρόνια  πριν από την κρίση και  αυτοί που τη δημιούργησαν με διάφορους τρόπους , «έστρωσαν»  και το δρόμο  μεθοδικά, για όλα  όσα ακολούθησαν. Η Ελλάδα ξεπουλήθηκε  σε άρπαγες  συμμάχους δανειστές και οι Έλληνες αποδεκατίστηκαν και φτωχοποιήθηκαν στην κυριολεξία.

Πριν τελειώσει  καλά- καλά το 10ετές  μαρτύριο  των Ελλήνων,  ενέσκηψαν  νέες και μάλιστα διαδοχικές  κρίσεις, με  επίκεντρο  αυτήν τη φορά τα εθνικά μας θέματα σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο και  αφού είχε προηγηθεί μία πολύ μεγάλη εσωτερική αναταραχή  στη χώρα, εξαιτίας της συμφωνίας των Πρεσπών,  γεγονός που ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να ξεπεραστεί.

Ύστερα από όλα τα παραπάνω και αφού με το καλό ξεπεραστεί η πανδημία και αφού μετρηθούν οι απώλειες  που θα έχουν  προκύψει από αυτήν σε πολλά επίπεδα,  η Ελλάδα και οι Έλληνες οφείλουν να δώσουν ένα τέλος στο συνεχές μαρτύριο που τους έχει επιβληθεί  ή αυτό που ενέσκηψε τώρα με την πανδημία.

Είναι πλέον φανερό ότι η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να κινείται με τον ίδιο τρόπο και με τους ίδιους ρυθμούς πάνω  στις  ράγες που κινείται μέχρι τώρα. Είναι απαίτηση των καιρών να υπάρξει μία εκ βάθρων αλλαγή πολιτικής, μια «Νέα Πολιτική» που να διασφαλίζει τις αρχές, την ορθή και τη δίκαιη λειτουργία του Κράτους,  όπως επίσης  και την επανασύνδεση Κοινωνίας και Πολιτείας

Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με:

·        Διατήρηση της γης και την αξιοποίηση των φυσικών της πόρων

·        Εθνική Οικονομία

·        Δημιουργία παραγωγικής κοινότητας με όλες τις μορφές της παραγωγής και των υπηρεσιών, περιλαμβανομένων  της βιομηχανίας, της γεωργίας, της  κτηνοτροφίας, του τουρισμού κ.λ.π.

·        Ουσιαστική Αποκέντρωση μέσων και υπηρεσιών, ώστε να  εξασφαλίζεται    μια αρμονική σχέση μεταξύ ανθρώπου και περιβάλλοντος, κοινωνικού και φυσικού

·        Συνεχή Εκπαίδευση, Έρευνα, Καινοτομία και Τεχνολογία.

Η «Νέα Πολιτική» οφείλει να  εκφράζει την:

·        Αναθέσμιση,  δηλαδή  την ουσιαστική και ανεξάρτητη  λειτουργία των Θεσμών.

·        Πολυκεντρική και πλουραλιστική Ελλάδα

·        Δημοκρατία της κοινότητας, με πραγματική αυτοθέσμιση και Αυτοδιοίκηση

·        Προκοπή των πολιτών στον τόπο τους και τη σύνδεσή τους με ένα λειτουργικό και αποτελεσματικό Κράτος, που δεν είναι καθηλωμένο κάτω από το βάρος της γραφειοκρατίας και της δυσκίνητης δημόσιας διοίκησή του.

·        Ανεξάρτητη και Κυρίαρχη Ελλάδα της Δημοκρατίας,  του Ανθρωπισμού και του Αιώνιου Πολιτισμού.

Έλεος! Η τιμωρία της Ελλάδας και των Ελλήνων τελειωμό δεν έχουν!

Ας το φωνάξει ο καθένας όσο μπορεί, όπου μπορει. Δεν αντέχεται ακόμη η ίδια καταστροφική πολιτική που επιβάλλει η Γερμανοκρατούμενη Ευρωπαική κατ΄ όνομα Ένωση

Δημήτρης Κυπριώτης                                                                                        

Από την Γερμανοκρατούμενη ΕΕ και τους συνοδοιπόρους της (Ολλανδία. Αυστρία), και με πρόταση του Eurogroup, θα δοθούν στην Ελλάδα τα λιγότερα κονδύλια, επειδή αναγνωρίζεται η μεγάλη της προσπάθεια για την αντιμετώπιση του κορονοϊού!

 

Απειλείται η χώρα και όλη η Ευρώπη, όπως και όλος ο κόσμος, από τη μεγαλύτερη ύφεση, ίσως ακόμη και μεγαλύτερη από το κραχ του 1929 και εδώ απειλούνται οι πολίτες ότι θα χάσουν τα σπίτια τους. Δεν έφτασε που οι τράπεζες ρούφηξαν το αίμα του λαού, με την υποστήριξη συγκεκριμένων πολιτικών, τώρα θέλουν να πάρουν ότι απέμεινε από τους «οφειλέτες»; Γιατί;  επειδή  αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα κόκκινα  δάνεια που τους έχουν φορτώσει με τόκους και πανωτόκια;

Αντί σε αυτήν την περίοδο της ολικής καταστροφής η κυβέρνηση να  σηκώσει φωνή και να αντιταχθεί στους αιματόβρεχτους δανειστές, έχουμε τον αρμόδιο υπουργό να λέει ανοησίες του τύπου ότι «με τους πλειστηριασμούς θα στρώσει η αγορά»! Και για ποια αγορά μιλάει; Για αυτήν που σήμερα δεν έχει εργαζομένους; Για αυτήν που είναι κλειστή στα πάντα;

Αλλά τι να περιμένει κανείς στους εκ πεποιθήσεως εθελόδουλους των Γερμανών ; Σε μια κατ΄ όνομα Ενωμένη Ευρώπη, ακόμη και σε αυτήν την κατάσταση που βρίσκεται πόσο άραγε να στοιχίζει ένα ΟΧΙ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ;

ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΦΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ!

Πως η Γερμανία εξόντωσε την μισή Ευρώπη σε μόλις 15 χρόνια με τη «Συνθήκη σταθερότητας» και το σκληρό ΕΥΡΏ

Η «κατάκτηση της Ευρώπης» από την Γερμανία επετεύχθη σε τρία στάδια.

Στο πρώτο στάδιο, η Γερμανία επέτυχε την ενοποίηση της Δυτικής με Ανατολική Γερμανία, κάνοντας καραμπόλα εκμετάλλευσης. Αφενός έκλεισε Ανατολικογερμανικές παραγωγικές εταιρίες και φτωχοποίησε 15 εκατομμύρια εργατικό δυναμικό, της Ανατολικής πλευράς (οι μισθοί των δυο περιοχών ακόμη και τώρα δεν έχουν εξισωθεί) ρίχνοντας το δικό της κόστος, και διευρύνοντας την αγορά της σε βάρος άλλων Γερμανών!

Ανάπτυξη με απλήρωτες υποχρεώσεις πάνω από 1 τρις!

Δεύτερο στάδιο, η Γερμανία αθέτησε την πληρωμή των πολεμικών της υποχρεώσεων προς τρίτες χώρες που αποφασίστηκαν στην ‘Potsdam Conference’ που έγινε τον Αύγουστο του 1945, ενώ αντίθετα οι άλλες χώρες που έχασαν τον πόλεμο, όπως για παράδειγμα η Βουλγαρία και Ιταλία, πλήρωσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλαν. Εκτιμάται ότι μόνο προς την Ελλάδα οι αποζημιώσεις που η Γερμανία αθέτησε να πληρώσει ανέρχονται περίπου σε 300 δις ΕΥΡΩ, δηλαδή 150% του Ελληνικού ΑΕΠ. Οι υποχρεώσεις αυτές έπρεπε να γίνουν άμεσα πληρωτέες από τη Γερμανία προς Ελλάδα και άλλες χώρες με την ενοποίηση (1990). Να σημειώσουμε εδώ ότι η Γερμανία δεν είχε πληρώσει ούτε τις πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλε από τον …πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τις οποίες η πτωχή πλην τίμια Ελλάς «κούρεψε» κατά 50% από την Δυτική Γερμανία το 1952, ώστε να προικοδοτήσει τους χρεοκοπημένους Γερμανούς!

Το τρίτο κόλπο, ΕΥΡΩ και η συνθήκη Νομισματικής Σταθερότητας!

Καθώς η Γερμανία έπρεπε να βρει έναν τρόπο, αφενός να ενσωματώσει τους Ανατολικο-Γερμανούς με «μισθούς γαλέρας» στην νέα «διευρυμένη» Γερμανία, αφετέρου να τσακίσει τις οικονομίες χωρών που κατάφερναν να κρατάνε ανταγωνιστικότητα με νομίσματα που διολίσθαιναν, όπως Γαλλία Ιταλία, Ισπανία, και να δημιουργήσουν μια νέα «τεράστια δεξαμενή» με χρεοκοπημένες επιχειρήσεις και απεγνωσμένους προλετάριους, όπως ακριβώς έκανε λεηλατώντας την Ανατολική Γερμανία. Το κόλπο ήταν ο συνδυασμός ενός σκληρού νομίσματος (του ΕΥΡΩ) και 3 σαδιστικών όρων που θα βαφτίζονταν ευφημιστικά «Συνθήκη Σταθερότητας και… Ανάπτυξης» (Stability and Growth Pact)! Το κόλπο σκέφτηκε ο Τέο Βάιγκελ (Theo Waigel) το τότε σιδερένιο χέρι των Γερμανικών πολυεθνικών και Υπουργός Οικονομικών του καγκελάριου Κολ. Ο Βάιγκελ, επάξιος προκάτοχος του γνωστού Σόιμπλε, ήταν εκείνος που κατάφερε προς έκπληξη τότε της Παγκόσμιας κοινότητας, να εκβιάσει τους Γάλλους και να επιβάλλει δια της σιδηράς πυγμής τους όρους αυτούς σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τι πονηρό έχει η Συνθήκη «Σταθερότητας»;

Η συνθήκη βάζοντας εξωπραγματικά χαμηλούς όρους «μέγιστου ελλείμματος προϋπολογισμού» (1%, και σε κρίση μέχρι 3%), σχεδόν μηδενικού πληθωρισμού και Χρέους προς ΑΕΠ όχι πάνω από 60%, έβαζε όλη την Ευρώπη σε μια διπλή μέγγενη. Αφενός πίεζε τις χώρες της ΕΕ με παραδοσιακά χαλαρά νομίσματα όπως Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία, σε χρεοκοπία, αφετέρου εισήγαγε έτσι «δια πυρός και σιδήρου» εξωπραγματικά κριτήρια, ώστε να τις θέσει υπό τον μακροοικονομικό έλεγχο της ισχυρής Γερμανίας τις οικονομίες τους, κάτι που επέτυχε.

Πριν το ΕΥΡΩ Γαλλία-Ιταλία-Ισπανία αναπτύσσονταν γοργά

Η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία είχαν καταφέρει να υποτιμούν κατά μέσο όρο το νόμισμά τους ετησίως κατά 3,8% , 9,1% και 7,3% αντίστοιχα, κατά την περίοδο 1973-1995, επιτυγχάνοντας έτσι να έχουν ζωηρή εγχώρια  παραγωγή και ανταγωνιστικό κόστος.

Μετά το ΕΥΡΩ και  «σύμφωνο σταθερότητας», όλα τα οφέλη στην Γερμανία μόνο!

Με την ένταξη στο ΕΥΡΩ και με την επιβολή των Γερμανικών κριτηρίων «Σταθερότητας», όχι μόνο χρεοκόπησαν οι εσωτερικές αγορές της Ιταλίας, Ισπανίας και Γαλλίας, αλλά και οι βιομηχανίες των χωρών αυτών. Ενδεικτικά να αναφέρουμε μόνο ότι όχι μόνο η Γερμανική παραγωγή αυξήθηκε ουσιαστικά, ενώ εκείνη Γαλλίας-Ιταλίας-Ισπανίας μεταβλήθηκε οριακά ή μειώθηκε!

Συμπέρασμα

Η Γερμανία κατάφερε αφενός με την αθέτηση των συμβατικών της υποχρεώσεων, να μην πληρώσει αποζημιώσεις τρισεκατομμυρίων ΕΥΡΩ προς τρίτες χώρες, χρηματοδοτώντας με υποχρεώσεις έναντι όλων μας την ανάπτυξή της, αφετέρου με το σκληρό νόμισμα ΕΥΡΩ και τις συνθήκες σταθερότητας που επέβαλε, όχι μόνο κατάφερε την εκμετάλλευση εκατομμυρίων άλλων Γερμανών, αλλά και τη φτωχοποίηση της μισής Ευρώπης.

Τελικά το «Γερμανικό σύστημα»  πέτυχε, δια της μεθόδου του κανιβαλισμού, εξοντώνοντας δηλαδή όλους εμάς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους!

Κωνσταντίνος Βέργος

Καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ, Αγγλία

Και από σήμερα η συνέχεια…..

ΔΕΥΤΕΡΑ, 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020

 Δημήτρης Κυπριώτης

Η Ανάσταση και το Πάσχα των έγκλειστων Ελλήνων πέρασε, με τους Έλληνες στην πλειοψηφία τους να δείχνουν και υπομονή και ανοχή  στα αστυνομικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση, μιας  και ήταν για το «καλό» τους, όπως οι ειδικοί είχαν προτείνει. Βέβαια δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε ακρότητες που σημειώθηκαν στη μεγάλη σπουδή εφαρμογής των μέτρων, αλλά να το ξεπεράσουμε και αυτό και να προσπαθήσουμε να δούμε τώρα το επόμενο διάστημα που ακολουθεί.

Σε πρώτη φάση να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση, ακόμη και δια στόματος πρωθυπουργού, απορρίπτει τις «κατηγορίες» της αντιπολίτευσης για εκμετάλλευση του κλίματος  που έχει δημιουργηθεί στον πληθυσμό και την προσφυγή σε κάλπες. Και οι δύο κρίνονται από δηλώσεις και πράξεις, αφού προέχει η υγεία των Ελλήνων και η ομαλοποίηση της κατάστασης.

Εκείνο που αξίζει να σημειώσει κανείς από την περιπέτεια που ζει ο ελληνικός λαός, είναι κάτι που διαβάσαμε από τη δημοσιογράφο Ειρήνη Κακουλίδου, σχετικά με την κοινωνική συνοχή του πληθυσμού, ότι: «Η κοινωνική ανοχή για το κόστος του κορονοϊού, φαίνεται ότι αντικατοπτρίζεται και στα πολιτιστικά μοντέλα των χωρών. Πχ η Αμερική «καταπίνει» τους νεκρούς τους νεκρούς της, η Κίνα και άλλες χώρες τους κρύβουν, αλλού εφαρμόζεται η ανοσία της αγέλης και άλλοι «θυσιάζουν» ευάλωτους πληθυσμούς με δαρβινική λογική. Αντίθετα με το τελευταίο αυτό, η Ελλάδα οι ευάλωτοι παππούδες και γιαγιάδες είναι ΘΕΜΕΛΕΙΏΔΕΙΣ παράγοντες για την κοινωνική συνοχή και για την ίδια υπόστασή μας».

Ναι έτσι ακριβώς είναι για τα περισσότερα νέα ή και μεγαλύτερα ζευγάρια, αρκεί να σκεφτούμε ότι η μάνα και ο πατέρας μας, που μας μεγάλωσαν με στερήσεις και μας στήριξαν με την πενιχρή τους σύνταξη στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και φροντίζουν τα παιδιά μας όταν δουλεύουμε, αποτελούν το «λιμανάκι» μας, για αυτό στην τελευταία κρίση της πανδημίας που περνάμε, τους σκεφτόμαστε συνέχεια, δεν θέλουμε να πάθουν απολύτως τίποτα, τους αγαπάμε και τους χρωστάμε και τους προστατεύουμε με νύχια και με δόντια.

Από εκεί και ύστερα αυτό που προέχει είναι  να τελειώνουμε με την κατάσταση του εγκλεισμού, άντε της εκούσιας καραντίνας, να μετρηθούν τα συντρίμμια που αφήνει ο κορονοϊός και να δούμε πως θα επανέλθουμε σε κανονικότητα, αφού αυτό ήδη από τώρα φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο.

Καλή απελευθέρωση φίλες και φίλοι και εδώ  είμαστε ακόμη και για να διαφωνούμε, αρκεί να είμαστε υγιείς! 

Να έρθει επιτέλους η Λύτρωση!

Γράφει ο Δημήτρης Κυπριώτης

Είναι γνωστό και έχει καταγραφεί, ότι η όποια κρίση, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, δεν τους αγγίζει όλους το ίδιο. Μάλιστα,  εκείνοι που ευθύνονται για την κάθε κρίση,( οικονομική, οικολογική ή κοινωνική, ακόμη και τη «σημερινή» της  πανδημίας, που περιλαμβάνει και τα προηγούμενα), είναι και οι τελευταίοι που παραδέχονται την ύπαρξή της. Μαζί τους δε, συντάσσονται οι προσωρινά επωφελούμενοι, οι αθεράπευτα αισιόδοξοι, οι αδιάφοροι, οι κακομαθημένοι και οι εθελοτυφλούντες, λόγω των «κομματικών» παρωπίδων τους.

Σήμερα στην κορύφωση της πανδημίας με τα πάντα κλειστά στην κοινωνική, πολιτιστική και κυρίως στην οικονομική ζωή της χώρας, τα πάντα κινούνται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), με την πολιτική των επιδομάτων. Η  πολιτική αυτή είναι βέβαιο ότι οδηγεί κατευθείαν στη συρρίκνωση του ΑΕΠ, σε μια πρωτοφανή ύφεση και σε τερατώδη αύξηση του χρέους της χώρας, όπως και να δεχθεί η τελευταία να πάρει ότι της δίνεται στο πλαίσιο της ΕΕ ή από τις αγορές.

Έτσι λοιπόν το κύριο βάρος των μέτρων, θα το επωμισθούν οι εθνικοί προϋπολογισμοί, που θα πρέπει να «προσφύγουν» σε υπέρογκο δανεισμό για να ανταποκριθούν, με αποτέλεσμα να αποκλίνουν ακόμη περισσότερο από τις πλουσιότερες χώρες. Τι σημαίνει αυτό; Φτώχεια, ανεργία και γενική καθίζηση που οδηγεί σε νέα μνημόνια, με όποια ονομασία και αν τους δώσουν αυτήν τη φορά.

 

Θα συνεχίσει όμως να ζει έτσι η χώρα και οι πολίτες της; Θα συνεχίσει αυτό το κυνήγι μαγισσών  για καλύτερες ήμερες ή θα αποφασίσει η ίδια η χώρα και ο λαός της να αναλάβουν  τις τύχες της με την έκδοση εθνικού κρατικού νομίσματος, για να δοθεί η τόνωση που χρειάζεται στην οικονομία; Ας δουν επιτέλους οι χώρες του Νότου τι θα κάνουν από μόνες τους. Γιατί όσο και να τις περιμένουμε για να δράσουμε μαζί και οργανωμένα, τόσο θα βαθαίνει το χάσμα της παντελούς καταστροφής μας. Μήπως αξίζει να πεθάνει όλος ο πληθυσμός για να μη χάσουμε  το ευρώ; Μήπως αξίζει να παίρνανε οι Έλληνες αυτόν τον συνεχή Γολγοθά;

Ας έρθει επιτέλους για την Ελλάδα και τους Έλληνες η Λύτρωση! Αρκετά τράβηξε το μαρτύριο!

Τα κυριαρχικά σου δικαιώματα πρέπει να μπορείς να τα υπερασπίζεις!

Του Δημήτρη Κυπριώτη

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει, με τη συναίνεση και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη διπλωματική επιτυχία που ακούει στο όνομα «διευθέτηση της ΑΟΖ με την Ιταλία», αν και γνωρίζει πολύ καλά, ότι χωρίς την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν. μίλια, αυτή η επιτυχία είναι εκ των πραγμάτων «κουτσουρεμένη».

Μετά από αυτό το αποτέλεσμα, η κυβέρνηση κάνει αγώνα δρόμου, για να κλείσει και άλλες παρόμοιες «τρύπες», γνωρίζοντας όμως ότι αυτές οι κινήσεις δεν παράγουν ουσιαστικό αποτέλεσμα και δεν μπορούν να αποκαταστήσουν την αποτρεπτική ικανότητα της χώρας μας, απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα.

Αυτές οι διπλωματικές «επιτυχίες», για να έχουν αντίκρισμα, θα πρέπει να συνοδεύονται από την αναβάθμιση της αμυντικής ισχύος της χώρας μας. Γιατί αυτή η αναβάθμιση είναι που θα της επιτρέψει να μπορεί να υπερασπιστεί με μεγάλες αξιώσεις τόσο τα εθνικά μας συμφέροντα, όσο και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Είναι καιρός πλέον η Ελλάδα, να μην αρκείται μονοδιάστατα στην επίκληση του διεθνούς δικαίου. Δεν φτάνει αυτό από μόνο του.